Są takie dni, że wiesz, że będziesz ryczeć - kwestia tylko kiedy i gdzie. W zeszłą niedzielę padło u mnie na kościół. Było gorąco, ja niewyspana, a Leila akurat (albo właśnie dlatego) miała tzw. trudny moment. *
*
Byłam zmęczona i więcej mi nie było trzeba. T. zaproponował, żebym usiadła na świeżym powietrzu, w parku przed kościołem. W sumie i tak niewiele słuchałam z kazania (byłam z Leilą w pokoju dla dzieci - gdzie słychać co się dzieje w kościele, ale trochę ciężko się tam skupić).
*
*
Czułam się zniechęcona. Wzięłam biblię, zeszyt i długopis (ciekawe, bo normalnie ich nie biorę z sobą, a tamtego dnia 'coś' mnie tknęło) - i wyturlałam się na dwór. Z ulgą usiadłam w cieniu. Od razu poczułam się lepiej. *
*
Ach, dziękuję Ci Boże. Ty wiedziałeś czego potrzebuję. Chwili z Tobą. Sam na sam. Otworzyłam Jego słowo, zapisałam kilka myśli w notesie. Porozmawiałam z Nim trochę.
I poczułam Jego wielką miłość. *
*
Poczułam, że jestem dla Niego naprawdę ważna. Że takimi małymi gestami przypomina mi, że kocha. Że jest. *
*
A jest wszędzie. Dostępny dla mnie na wyciągniecie serca. *
*
W kuchni, kiedy myję naczynia. W autobusie i aucie, kiedy jadę do pracy. Na placu zabaw. W biurze.
Nie tylko w niedzielę i nie tylko w kościele. * *
Słyszy każde wołanie naszego serca. Widzi nasze potrzeby i zmagania, nasz ból i marzenia czekające na spełnienie. Widzi nasze rany, które desperacko próbujemy uleczyć na różne sposoby. *
*
Może jeśli na to pozwolimy, jeśli na chwilę wyłączymy gonitwę naszych myśli, planów, sposobów - i po prostu powiemy 'jestem. Chcę słyszeć Twój głos. Chcę poczuć Twoją obecność'. *
*
To otrzymamy coś, czego nikt inny ani nic innego nie może nam dać.
I ta jedna chwila może zmienić i wypełnić nasze serce - i dać nam to wszystko, czego potrzebujemy, żeby stawić czoła wyzwaniom dnia. *
*
A jutro będzie nowy dzień. I nowa porcja Jego miłości i sił. *
Jeśli tylko po nią sięgniemy. // #kobieta #żona #Bóg #miłość #relacja #rozmowazbogiem #serce #kościół #mama #małżeństwo #modlitwa #Biblia #obecność
Małżeństwo nie jest łatwe. Relacje z innymi ludźmi ogólnie bywają trudne, prawda?
**
A co dopiero związek z kimś, z kim widzisz się na co dzień. Gdzie trudno już ukryć wady, trudne charaktery... Gdzie pojawia się codzienność, obowiązki, zmęczenie, życiowe problemy. *
*
I wiem, że istnieje mnóstwo sposobów na podtrzymywanie romantyzmu w relacji, że trzeba randkować, rozmawiać, starać się na każdym etapie naszego małżeństwa. To wszystko jest ważne i dobre. I skuteczne.
*
*
Ale powiem Wam co najbardziej zbliża mnie do mojego mężą.
To proste.
Im bardziej zbliżam się do Boga, tym bardziej zbiżam się mojego męża. *
*
Im więcej czasu spędzam z Bogiem, tym lepsze jest moje małżeństwo. Tym więcej mam w sobie miłości do T. Więcej cierpliwości. Nie wybucham tak łatwo. Słyszę jego przykre słowa ale nie urażam się, bo wiem, że mówi je ze zmęczenia albo że wcale nie ma ich na myśli. *
*
Im częsciej trwam w Jego obecności (myśląc, pamiętając, rozmawiając z Nim, czytając Biblię), tym moje małżeństwo jest bogatsze. Spokojniejsze. Mniej skupione na nieistotnych drobnostkach, a bardziej dostrzegające drugiego człowieka.
*
*
To oczywiście działa w dwie strony.
Jako żona i jako mąż - najlepsze co możemy zrobić dla naszego małżeństwa (szczególnie kiedy jest ciężko) – to biec najpierw do Niego i pozwolić Mu przemienić nasze serce. Uzdowić naszą duszę. Napełnić nas miłością – tak, żebyśmy czując się kochani i uzdrowieni – mogli z wolnością kochać.
**
#małżeństwo #relacja #związek
#mąż #żona #trudności
#uzdrowienie #wolność
#Jezus #charakter #ezer #kobieta #mężczyzna #miłość #Biblia #Bóg
📸 @wtm_films
Jedna z ulubionych książeczek Leili jest o rybce, która płacze, bo zgubiła swoją mamę. Przez kilka kartek książki pyta kolorowych mieszkańców morza czy jej nie widzieli i pod koniec, oczywiście, ją znajduje.
**
I teraz za każdym razem prawie kiedy jakaś inna postać w książce albo bajce płacze i pytam ją, jak myśli, dlaczego - to odpowiada, że szuka mamy.
**
I tak mnie to rozczula.
**
Bo w jej 2 latkowym świecie, kiedy płaczesz i jest ci smutno to oczywiste, że to dlatego, że twoja mamusia nie jest przy tobie. I płaczesz, bo jej potrzebujesz, żeby było ci lepiej.
**
Proste.
**
I tak sobie pomyślalam....gdybyśmy my też, zawsze wtedy kiedy jest nam smutno, kiedy czujemy się samotni, kiedy nie wiemy co robić, kiedy więcej mamy pytań niż odpowiedzi...
**
Gdybyśmy wtedy wołali do naszego Taty. Do Boga.
Od razu. Bez zastanowienia. Odruchowo. **
WIEDZĄC, że On jest. Że widzi nasze łzy. Nasz smutek, nasze zmęczenie, nasze pytania, nasze 'dlaczego'?
**
Nie zawsze wszystko toczy się tak, jakbyśmy tego chcieli..
Czasem, z jakiegoś powodu, On pozwala nam czekac na wołanie naszego serca dłużej niż byśmy chcieli.
**
I często nie wiemy dlaczego.
**
Patrzymy na innych, porównujemy...
**
Ale przez ten cały czas, jedyne co musimy zrobić, zamiast próbować znać wszystkie odpowiedzi, albo robić wszystko o własnych siłach...
To wołać do Niego.
I trwać w Jego obecności.
**
#Bóg #Ojciec #Tata #córeczkatatusia
#pytania #dlaczego #czekanie #siła #obecność #serce #kobieta #mama #żona #córka #wiara #dziecko
Pamiętam jak na początku naszej znajomości rozmawiałam z T. o dzieciach i roli mamy i taty w rodzinie.
*
Jego rodzice mają 6 dzieci i po urodzeniu drugiego mama zrezygnowała z pracy, żeby zająć się dziećmi. I tak już zostało. ‘Ale wiesz, że ja nigdy nie będę TAKĄ kobietą!?” – mówiłam do niego z pewnością. „Nie po to uczyłam się i studiowałam przez tyle lat mojego życia, nie po to wkuwałam języki, żeby potem ‘siedzieć’ w domu i to wszystko marnować!”.
*
Minęło kilka lat. Zasmakowałam pracy w nowoczesnych biurach, przebywałam wśród ‘znanych’ ludzi, chodziłam po pracy na drinki do ‘modnych’ londyńskich barów, woziłam się z biura do domu taksówką po godzinach, widziałam swoje imię w końcowych napisach programu telewizyjnego.
*
To wszystko są fajne rzeczy i jestem bardzo wdzięczna za te doświadczenia!
*
Ale po urodzeniu się Leili zobaczyłam i zrozumiałam, że bycie mamą to nie tylko przewijanie pieluszek, karmienie, zabawianie.
*
Zrozumiałam, że przez to, że jestem mamą- mam ‘moc’ wpływania na życie pewnej małej osóbki. I że to wielka odpowiedzialność ale i wielki przywilej.
*
Dotarło do mnie, że to my w dużej mierze kształtujemy jej światopogląd.
To czy będzie wiedziała, że jest akceptowana taka jaka jest. Nie tylko przez nas ale przez Boga. To, że mogę w swoim domu mieć małych ‘uczniów’ którzy patrzą na każdy mój krok i każde moje słowo... i na podstawie tego być może zdecydują o tym czy ten Jezus o którym tyle mówię jest naprawdę fajny czy nie (to nie MY decydyjemy o zbawieniu naszych dzieci – to one same muszą podjąć decyzję o podążaniu za Bogiem–ale mówię tu o tym jak wielki wpływ mamy na nie w dokonywaniu wielu życiowych wyborów).
*
Ciężko mi pomyśleć o roli lub pracy, która ma większe znaczenie.
*
I nawet kiedy, po długim, męczącym dniu ciągłych negocjacji z dwulatką, momentów kiedy nie byłam miłą i cierpliwą mamą; po dniu zaspokajania wielu potrzeb małego brzdąca, kiedy sama ledwo co znalazłam chwilę, żeby coś zjeść i się napić...
*
Nawet wtedy kiedy patrzę już niecierpliwie na zegarek kiedy będzie pora spania...
*
Ale teraz już chyba rozumiem moją teściową.
*
I chyba nawet chciałabym być TAKĄ kobietą...
*
(Choć nad tą szóstką to się jeszcze zastananawiam:D)
Zapowiada się na to, że będę trochę bardziej zmęczona, bardziej niewyspana; będę mieć mniej czasu dla siebie, a w toalecie będzie mi towarzyszyć już nie jedna, a dwie małe osóbki. Będzie więcej płaczu i więcej bałaganu...
**
Ale też więcej śmiechu. Więcej małych rączek, które mnie mocno obejmują. Więcej radości z najmniejszych rzeczy. Więcej motywacji, żeby stawać się lepszą osobą. Więcej powodów do wdzięczności...
**
... i więcej dziewczyn w domu!:)
❤
#jestemwciąży #20tydzień #dzieci #rodzina #mama #córki #siostry #dziewczynka #radość #rodzew2018
Byłam ostatnio na placu zabaw z Leilą. Rozejrzałam się dookoła i spojrzałam na mamy, które przyszły ze swoimi dziećmi. *
*
Różne mamy. O różnych kształtach. Różnych podejściach. Mamy karmiące piersią, mamy karmiące butelką. Mało mówiące i te głośne. *
*
Patrzyłam na nie wszystkie jak podtrzymywały małe pupy na drabinkach, drugą ręką karmiąc ich bananem, wycierały zabłocone ręce, przypominały o piciu, przytulały po upadku, jednocześnie pewnie myśląco tym co dziś przygotują na obiad i pomyślałam sobie ‘WOW, ale te wszystkie mamy są niesamowite! Ale MY jesteśmy niesamowite.’
**
Na co dzień rzadko o tym pamiętamy... Jeśli w ogóle. Częściej myślimy o naszych niepowodzeniach – o tym, że dziś krzyknęłyśmy na naszego szkraba, o tym, że nie ugotowałyśmy dwudaniowego obiadu a mrożonkę, o tym, że nie wyglądamy tak jak okładki magazynów mówią nam, że powinnyśmy wyglądać (a przecież zbliża się lato!).O tym, że za mało czytamy naszym dzieciom, że nie bawimy się z nimi wystarczająco...
**
Większość z nas częściej myśli o tym, czego jeszcze nie zrobiłyśmy, czego nam brakuje, o naszych błędach i zmaganiach w żąglowaniu między światem mamy, żony, przyjaciółki, pracownika, córki... O tym, że każdy czegoś od nas chce, a lista rzeczy do zrobienia nigdy nie maleje, więc najczęściej kogoś musimy zawieść.
**
Łatwo poddać się oskarżeniom i wątpliwościom, które rodzą się w naszej głowie. Świat insta w tym nie pomaga.
**
Ja nie znam odpowiedzi na każde pytanie. Ciągle będę popełniać błędy.
**
Ale On powołał mnie do tej roli. Dał mi ten skarb; przywilej, żeby być Mamą dla tej małej osoby. I chcę ufać, że On wiedział co robi.
**
I mimo tego, że nigdy nie będę doskonałą mamą, że zawsze będzie coś, co mogłabym robić lepiej – to wiem, że On widzi moje starania, moje łzy, moje zmęczenie, moją miłość do tego małej osoby i uśmiecha się ze wzruszeniem i miłością Ojca, który wie... i który jakoś niewyobrażenie kocha mnie jeszcze bardziej niz ja kocham moje dziecko... I też chce wspierać mnie, podnosić, podtrzymywać, karmić i ocierać moje łzy.
**
Tak, żebym ja miała w sobie siłę na to, żeby jutro znów iść na plac zabaw i robić to samo.
**
Wczesne wszystkiego najlepszego niesamowite Mamy!
Coś czuję, że oberwie mi się za to co napiszę!
**
Myślę, że to kobieta w dużej mierze wyznacza atmosferę jaka panuje w domu.
**
Myślę, że to my decydujemy o tym, czy nasi mężowie i dzieci będą lubić wracać do domu czy raczej będą go unikać.
**
Nasze nastawienie do domowych obowiązków, do tego jak zarządzamy domem - ma wielki wpływ na to jaka w nim panuje atmosfera.
**
Widzę sama jak to jest u nas.
Kiedy wstaję rano i od razu narzekam na to jaki jest syf i co trzeba zrobić, bo inaczej nie doświadczy się u mnie uśmiechu - widzę jak od razu ta atmosfera robi się napięta. **
Kiedy wracam z pracy do domu i zamiast cieszyć sie chociaż 15min czasu z rodziną i córką, spokojnie trawiąc dzień, biegam jak szalona, odkładając wszystko na swoje miejsce - nie stwarzam wtedy raczej atmosfery radości i odprężenia po długim dniu.
**
Wiadomo, te rzeczy same się nie zrobią.Pranie samo się nie wstawi. Podłogi same się nie umyją. **
Ale widzę o ile bardziej mogę cieszyć się czasem z moja rodziną, kiedy 'ogarnianie' domu nie staje sie ważniejsze od nich - i sposób w jaki wydaję 'rozkazy' nie stwarza atmosfery napięcia i stresu.
**
Dlaczego my mamy tą 'władzę' nad atmosferą w naszych rękach? Dlatego, że przeważnie to nam najbardziej zależy na utrzymaniu domu w ładzie, to my decydujemy najczęściej o tym co jemy i kiedy jemy i gdzie robimy zakupy i kiedy. **
To jest naprawde wyjątkowe zadanie i sama co raz bardziej się w nim odnajduję, jako w pięknym powołaniu.
**
Nie widzę już 'zarządzania domem' jako przykrego obowiązku który spadł na moje ramiona (albo został zrzucony:p) - ale raczej jako przywilej (co NIE oznacza, że ja w nim wszystko robię).
**
Byliście kiedyś na kolacji, gdzie pani domu była widocznie zestresowana, ciągle biegała od kuchni do stołu, nerwowo pytając czy goście na pewno aby czegoś jeszcze nie chcą - a kiedy mąż albo goście prosili, żeby usiadła, to robiła to na 1min, zadając wam pytanie, po czym pół słuchając, sprzątała już ze stołu?
**
Ja byłam - u siebie w domu 😂
**
Przekonałam się już, że jeśli nie zacznę dnia od mojej Najważniejszej relacji - Tej, która może dać mi siłę i cierpliwość i mądrość w tej ważnej roli - to ja i mój na pewno to odczujemy...
Jak to jest, że w niedzielę rano śpiewając w kościele, czuję się taka natchniona, jakbym latała na chmurze, po czym wsiadam z mężem do auta i ledwo co przejedziemy 500m, a ja mówię do niego coś naprawdę niemiłego?! **Nowy Post** Link w bio.
#ciętyjęzyk #trudnycharakter #żona #łagodność #trudności #komunikacja #małżenstwo #mąż #Bóg #pomoc #myśli #nastawienie #duchowawalka #ezer #umysł #odnowienie
Kilka dni temu mój mąż zrobił coś, co sprawiło mi przykrość. Wiedział o tym, bo dałam mu to jasno do zrozumienia.
Nie spokojnie jasno - ale z krzykiem jasno. *
*
T. po czasie przeprosił za swoje zachowanie. I niby wszystko było OK.
Ale ja czułam się ciągle jakaś nieswoja.
**
I dotarło do mnie, że to przez jak JA zareagowałam na tę sytuację.
Nie tak jak bym chciała. Nie z łagodnością.
**
Ktoś mógłby powiedzieć "ale no normalne, że się zdenerowałaś, Twoja reakcja była uzasadniona, masz do tego prawo".
**
Jasne, mam do tego prawo. Mam prawo podnieść głos. Mam prawo rzucać mięsem.
Nie musiałam za to przepraszać. Przecież to normalne.
Tak mówi świat.
**
Ale wiecie co....
Koniec końców ja nie odpowiadam przed moim mężem. Ani przed światem.
Odpowiadam przed moim Bogiem.
**
A Jego standardy sa inne niż standardy tego świata.
Jego standard mówi "kochaj". Jego standard mówi "Jesteś silna we mnie".
*
*
Jego standardy nie są łatwiejsze. Wprost przeciwnie. Łatwiej jest się obrazić, nakrzyczeć, wyrzucic z siebie wszystko co leży mi na wątrobie, niezależnie od tego czy to dobry czas czy nie.
**
Jego standardy nie raz wiele nas kosztują. Więcej od nas wymagają.
**
Wczoraj mogłam zignorować ten cichy głos, który mówił mi 'przeproś'.
**
Niełatwo było mi przyjść do T. z pokorą i poprosić o wybaczenie, przyznać się do błędu.
**
Ale o ile lepiej było zasypiać, wiedząc, że jest znowu między nami jedność, że nie ma złych uczuć, niedomówień, a jest wybaczenie i pokój...
**
#yourways #arebetter #thanmyways #Bożystandard #żona #mąż #małżeństwo #komunikacja #błędy #wybaczenie #łagodność #rozmowa #miłość #kobieta #Bóg #Biblia #jedność #uczucia
„Kobieta w całej swej chwale, kobieta piękna, nie walczy, żeby stać się piękną albo godną starań czy zadowalającą. Ona wie w tym cichym zakątku swojego wnętrza, w którym przebywa Bóg, że On odkrył jej piękno, uważa ją za wartą starań i dla niego jest zadowalająca. Kobieta naprawdę piękna to kobieta, która w głębi swojej duszy trwa w spoczynku, ufając Bogu ponieważ wie, że On zasługuje na jej ufność. Mówi słowa pocieszenia wiedząc, że żyjemy w świecie będącym w stanie ciągłej wojny. Ale ona wie także, że ze względu na Boga wszystko idzie dobrze, wszystko będzie dobrze”.
